De roem van Dingyao wit porselein begon in de Noordelijke Song-dynastie en het bakken van Dingyao wit porselein begon in de Tang-dynastie. De site van Dingyao Kiln bevindt zich in Quyangjian Magnetic Village, Hebei. Het witte Dingyao-porselein van de Tang-dynastie heeft vergelijkbare kenmerken als het witte Xingyao-porselein, en de vormen omvatten kommen, borden, dienbladen, vulpotten, bekkens, driepotige fornuizen en speelgoed. Vergeleken met de werken uit de periode van de vijf dynastieën, hebben de randen van de vaten dikke lippen, volle schouders, platte bodems en ronde cakeachtige stevige bodems, en sommige hebben jade bodems. Het grootste deel van het witte porselein van de Tang-dynastie Dingyao is vergelijkbaar met het witte porselein van Xingyao in die tijd, het foetale botgedeelte is dunner, de foetale kleur is wit en er is een ander type foetaal bot dat dikker is, het gedeelte is relatief dik, maar het sinteren is beter.
In de Neolithische periode hebben het witte aardewerk in de Dawenkou-cultuur, de Erligang- en Yin-ruïnes van de Shang-dynastie aangetoond dat ambachtslieden in die tijd naar wit aardewerk streefden.
Toen de productie van celadon op hoge temperatuur doorging in het stroomgebied van de Yangtze-rivier (vooral Yuedi, Zhejiang) in de 3e eeuw, probeerde het noorden, dat een witte inheemse bron heeft, ook porselein met een geglazuurd oppervlak te bakken.
Aan het einde van de 6e eeuw produceerde Noord-Qi (550-577) wit geglazuurd aardewerk, maar vanuit het perspectief van de glazuurapotheek kunnen die wit geglazuurde gebruiksvoorwerpen alleen geglazuurd aardewerk bij lage temperatuur worden genoemd, of loodglazuur bij lage temperatuur van semi-porseleinen klei op hoge temperatuur, niet eenmalig op hoge temperatuur gebakken wit porselein; De opzettelijke pogingen van de pottenbakkers van de Noordelijke Dynastie om het uiterlijk van wit keramiek na te streven, zijn echter al vrij duidelijk.
Sui (581-618) en Tang (618-907) waren de periode van alomvattende ontwikkeling van de noordelijke porseleinindustrie, en de Xing-oven, beroemd om de productie van fijn wit porselein, was de vertegenwoordiger van de noordelijke ovenindustrie, zij aan zij met de zuidelijke Yue-oven, die een porseleinpatroon vormden van Zuid-Qingbei Bai. Veel ovens in het noordelijke deel van de Tang-dynastie werden beïnvloed door Xing-ovens, dus ze leken erg op elkaar in vorm, glazuur, decoratie en bakproces, en de Ding-oven was geen uitzondering. In de late Tang-dynastie waren er twee soorten noordelijk wit porselein: porselein met witte banden en make-up wit porselein met make-upklei, en de oven was de vertegenwoordiger van porselein met witte banden. Tijdens de late Tang-dynastie handhaafde Dingzhou een relatief stabiele politieke situatie, en de Lingshan-bodem is superieur porseleinkaolien, en in de buurt is het ook rijk aan veldspaat, kwarts, dolomiet en andere glazuurgrondstoffen, het belangrijkste productiegebied in het noorden van Jianci Village Jianciling oude steenkoolbron, daarom kunnen met superieur porselein de natuurlijke geografische omstandigheden van Dingyao zich snel ontwikkelen, en archeologische opgravingen die vele prachtige grafporseleinen exemplaren uit de late Tang-dynastie hebben opgegraven, kunnen de volwassenheid van de Dingyao-technologie aantonen en de verbetering van de productiecapaciteit, zodat het witte porselein van Dingyao geleidelijk de status van Xingyao overtrof.
In de tweede helft van de 10e eeuw, tijdens de vroege Noordelijke Song-dynastie, had het oppervlak van het witte porselein van de Dingyao decoratieve strepen, maar de meeste waren lineaire patronen die fijn waren uitgesneden met rechte messen; De buitenmuur is vaak uitgesneden met meerdere lagen lotusbloemblaadjes, die in bas-reliëf worden gebruikt om te laten zien dat elk lotusblaadje wordt gebruikt als middenrib; Geplukt, ongeglazuurd aan het einde, de mondrand zit vol glazuur, maar het is ook gebruikelijk om een cirkel van glazuur op de mond af te schrapen voordat de oven wordt gebakken, of om een dunne rand rond de mond te verwijderen na het bakken. Het witte porselein uit deze periode is gemaakt om de Yaozhou-oven en de Yue-oven te imiteren.
Tijdens de Noordelijke Song-dynastie, van de jaren 20 tot de jaren 50 van de 11e eeuw, onderging de technologie van de Dingyao-porseleinproductie een grote ommekeer. De originele, fijn uitgesneden lineaire lijnen van het rechte mes worden omgezet in schuine lange lijnslagen van het mes; Reliëf verhoogde lotusbloemblaadjes zijn verkleind. Het gedrukte patroon van de binnenvorm verschijnt en deze periode is voltooid; Pas in de jaren 50 van de 11e eeuw was de overfiring-techniek volledig ontwikkeld. De ovenstijl werd in deze periode voltooid.
Van het einde van de 11e eeuw tot het begin van de 12e eeuw, het meest welvarende tijdperk van de Noordelijke Song-dynastie, hebben Shi-graven zoals de Han Qi-familiegraven en de Lü Dalin-familiegraven veel hoogwaardige Ding-ovenwerken en -fragmenten opgegraven, voornamelijk schoon en vochtig bonenporselein, grote mond, kleine voet, mangkou en andere kenmerken, wat aangeeft dat de techniek van overbakken wijdverbreid is.
Van de jaren '20 tot de jaren '50 van de 12e eeuw behoorde de oven in die tijd tot de Jin-dynastie (1115-1234), en de ovenindustrie bloeide en de kwaliteit en kwantiteit bereikten hun hoogtepunt. Het aantal wit porselein dat in het noordelijke deel van de Jin-dynastie is opgegraven, is zeer overvloedig. De "Gouden Geschiedenis" bevat: "Zhending Fu produceert porselein. â
In de Neolithische periode hebben het witte aardewerk in de Dawenkou-cultuur, de Erligang- en Yin-ruïnes van de Shang-dynastie aangetoond dat ambachtslieden in die tijd naar wit aardewerk streefden.
Toen de productie van celadon op hoge temperatuur doorging in het stroomgebied van de Yangtze-rivier (vooral Yuedi, Zhejiang) in de 3e eeuw, probeerde het noorden, dat een witte inheemse bron heeft, ook porselein met een geglazuurd oppervlak te bakken.
Aan het einde van de 6e eeuw produceerde Noord-Qi (550-577) wit geglazuurd aardewerk, maar vanuit het perspectief van de glazuurapotheek kunnen die wit geglazuurde gebruiksvoorwerpen alleen geglazuurd aardewerk bij lage temperatuur worden genoemd, of loodglazuur bij lage temperatuur van semi-porseleinen klei op hoge temperatuur, niet eenmalig op hoge temperatuur gebakken wit porselein; De opzettelijke pogingen van de pottenbakkers van de Noordelijke Dynastie om het uiterlijk van wit keramiek na te streven, zijn echter al vrij duidelijk.
Sui (581-618) en Tang (618-907) waren de periode van alomvattende ontwikkeling van de noordelijke porseleinindustrie, en de Xing-oven, beroemd om de productie van fijn wit porselein, was de vertegenwoordiger van de noordelijke ovenindustrie, zij aan zij met de zuidelijke Yue-oven, die een porseleinpatroon vormden van Zuid-Qingbei Bai. Veel ovens in het noordelijke deel van de Tang-dynastie werden beïnvloed door Xing-ovens, dus ze leken erg op elkaar in vorm, glazuur, decoratie en bakproces, en de Ding-oven was geen uitzondering. In de late Tang-dynastie waren er twee soorten noordelijk wit porselein: porselein met witte banden en make-up wit porselein met make-upklei, en de oven was de vertegenwoordiger van porselein met witte banden. Tijdens de late Tang-dynastie handhaafde Dingzhou een relatief stabiele politieke situatie, en de Lingshan-bodem is superieur porseleinkaolien, en in de buurt is het ook rijk aan veldspaat, kwarts, dolomiet en andere glazuurgrondstoffen, het belangrijkste productiegebied in het noorden van Jianci Village Jianciling oude steenkoolbron, daarom kunnen met superieur porselein de natuurlijke geografische omstandigheden van Dingyao zich snel ontwikkelen, en archeologische opgravingen die vele prachtige grafporseleinen exemplaren uit de late Tang-dynastie hebben opgegraven, kunnen de volwassenheid van de Dingyao-technologie aantonen en de verbetering van de productiecapaciteit, zodat het witte porselein van Dingyao geleidelijk de status van Xingyao overtrof.
In de tweede helft van de 10e eeuw, tijdens de vroege Noordelijke Song-dynastie, had het oppervlak van het witte porselein van de Dingyao decoratieve strepen, maar de meeste waren lineaire patronen die fijn waren uitgesneden met rechte messen; De buitenmuur is vaak uitgesneden met meerdere lagen lotusbloemblaadjes, die in bas-reliëf worden gebruikt om te laten zien dat elk lotusblaadje wordt gebruikt als middenrib; Geplukt, ongeglazuurd aan het einde, de mondrand zit vol glazuur, maar het is ook gebruikelijk om een cirkel van glazuur op de mond af te schrapen voordat de oven wordt gebakken, of om een dunne rand rond de mond te verwijderen na het bakken. Het witte porselein uit deze periode is gemaakt om de Yaozhou-oven en de Yue-oven te imiteren.
Tijdens de Noordelijke Song-dynastie, van de jaren 20 tot de jaren 50 van de 11e eeuw, onderging de technologie van de Dingyao-porseleinproductie een grote ommekeer. De originele, fijn uitgesneden lineaire lijnen van het rechte mes worden omgezet in schuine lange lijnslagen van het mes; Reliëf verhoogde lotusbloemblaadjes zijn verkleind. Het gedrukte patroon van de binnenvorm verschijnt en deze periode is voltooid; Pas in de jaren 50 van de 11e eeuw was de overfiring-techniek volledig ontwikkeld. De ovenstijl werd in deze periode voltooid.
Van het einde van de 11e eeuw tot het begin van de 12e eeuw, het meest welvarende tijdperk van de Noordelijke Song-dynastie, hebben Shi-graven zoals de Han Qi-familiegraven en de Lü Dalin-familiegraven veel hoogwaardige Ding-ovenwerken en -fragmenten opgegraven, voornamelijk schoon en vochtig bonenporselein, grote mond, kleine voet, mangkou en andere kenmerken, wat aangeeft dat de techniek van overbakken wijdverbreid is.
Van de jaren '20 tot de jaren '50 van de 12e eeuw behoorde de oven in die tijd tot de Jin-dynastie (1115-1234), en de ovenindustrie bloeide en de kwaliteit en kwantiteit bereikten hun hoogtepunt. Het aantal wit porselein dat in het noordelijke deel van de Jin-dynastie is opgegraven, is zeer overvloedig. De "Gouden Geschiedenis" bevat: "Zhending Fu produceert porselein. â
